Wprowadzenie

W niedawnym orzeczeniu Sąd Najwyższy zajął się sprawami spornymi sądowo w związku z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).(1)

Zgodnie z art. 1 ust. 1 CMR, CMR ma zastosowanie do umów o odpłatny przewóz drogowy towarów pojazdami, jeżeli miejsce wyznaczone jako miejsce odbioru i miejsce wyznaczone do dostawy (określone w umowie) znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem zamawiającym.

Fakty

W omawianym przypadku CMR miała zastosowanie do transgranicznego przewozu towarów, ponieważ zarówno Dania, jak i Włochy są państwami umawiającymi się. Rozporządzenie Rzym I (593/2008) miało również zastosowanie pomocniczo do umowy stron o przewozie towarów.

Jako jednolite prawo międzynarodowe, CMR ma pierwszeństwo, o ile sama reguluje daną sprawę lub ustanawia normę kolizyjną (art. 25 rozporządzenia Rzym I). Kwestie, których CMR nie porusza i które nie mogą być rozwiązane w drodze interpretacji, a dla których nie jest przewidziany żaden szczególny zbiór przepisów, podlegają prawu, które musi być stosowane zgodnie z prawem kolizyjnym. Jeżeli CMR nie ma zastosowania, do umowy przewozu towarów stosuje się normy kolizyjne określone w art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rzym I.

W niniejszej sprawie strony nie dokonały wyboru prawa, a Austria - w której pozwana spółka żeglugowa miała zarejestrowaną siedzibę - nie jest miejscem odbioru (Dania), miejscem odbioru (Włochy) ani siedzibą siedziby dyspozytora. W związku z tym zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rzym I należy zastosować prawo państwa wskazanego przez obie strony jako miejsce odbioru (tj. Włochy); sąd uznał zatem, że należy zastosować prawo włoskie.

Komentarz

CMR ma pierwszeństwo przed rozporządzeniem "Rzym I", o ile zajmuje się danym zagadnieniem samodzielnie lub ustanawia przepis kolizyjny.

Uwagi końcowe