Każda płatność dokonana zgodnie z art. 42b ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest uważana za dług, który musi zostać uregulowany w siedzibie wierzyciela. W związku z tym sądy w siedzibie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi są właściwe do orzekania o naruszeniu praw autorskich w przekazie satelitarnym i o ewentualnym braku zapłaty z tego tytułu.

W niedawnej sprawie Sąd Najwyższy orzekł, że jurysdykcja w sprawach dotyczących czynów niedozwolonych na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Bruksela I powinna być interpretowana wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia. Zgodnie z rozporządzeniem czyny niedozwolone są to czyny niedozwolone, które ostatecznie wymagają od pozwanego zapłaty odszkodowania i nie są związane z umową w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia. Według sądu właściwość ta obejmuje zarówno miejsce dokonania czynu pierwotnego, jak i miejsce, w którym szkoda nastąpiła lub ma nastąpić. W przypadku gdy czyny są popełniane na odległość, strona może wnieść pozew albo w miejscu, w którym doszło do czynu niedozwolonego, albo w miejscu, w którym powstała szkoda; jednak tylko miejsce, w którym pierwszy raz doszło do czynu niedozwolonego, może być wskazane jako miejsce, w którym nastąpił skutek.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w przypadku przekazu satelitarnego, prawo twórcy do eksploatacji obejmuje wprowadzenie sygnału wspierającego program, pod kontrolą i na odpowiedzialność nadawcy, do nieprzerwanego łańcucha łączności z satelity z powrotem na ziemię. W związku z tym, zgodnie z § 2, nadawanie programów radiowych przez satelitę odbywa się tylko w państwie, które wysyła sygnał. O ile wykładni § 17b ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych należy dokonywać w rozumieniu dyrektywy satelitarnej Unii (93/83/EWG), o tyle dyrektywa ta nie zawiera żadnych klauzul proceduralnych, a tym bardziej klauzul dotyczących jurysdykcji międzynarodowej.

Zgodnie z art. 42b ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, brak zapłaty odszkodowania skutkuje powstaniem roszczenia z tytułu "czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego": czyn niedozwolony polega na naruszeniu obowiązku zapłaty. W związku z tym sąd orzekł, że miejscem, w którym toczy się postępowanie w sprawie o czyn niedozwolony, jest miejsce, w którym musi zostać wypełniony obowiązek zapłaty. Ponieważ długi pieniężne muszą zostać uregulowane w siedzibie wierzyciela (Sekcja 907a ust. 1 kodeksu cywilnego), właściwe są sądy krajowe w austriackiej siedzibie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Dotyczy to również powództw o wydanie nakazu sądowego i o udzielenie informacji, podczas gdy sąd w miejscu, w którym wystąpiono z powództwem, jest właściwy jedynie w sprawach dotyczących strat poniesionych w kraju, w którym znajduje się ten sąd.