W dniu 27 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy orzekł w sprawie(1) w której powód wystąpił o jurysdykcję międzynarodową opartą na zasadach rozstrzygania sporów dotyczących indywidualnych umów o pracę, określonych w rozdziale 5 konwencji z Lugano z 2007 roku. Sąd Najwyższy uznał, że istniała indywidualna umowa o pracę na mocy art. 18 Konwencji z Lugano.

Powód twierdził, że w odnośnym okresie pracował dla pozwanego prawie wyłącznie w Austrii (jurysdykcja międzynarodowa opiera się na miejscu, w którym pracownik pracował ostatnio regularnie). Odszedł przy tym od faktów ustalonych przez sąd pierwszej instancji (do którego zobowiązany jest Sąd Najwyższy), zgodnie z którymi w odnośnym okresie pracował przede wszystkim w Bułgarii i Niemczech.

Sąd Najwyższy może odstąpić od stanu faktycznego stwierdzonego przez sąd rozprawczy jedynie w przypadku, gdy wykorzystał on wyłącznie dokumenty lub dopuszczalne dowody pośrednie. W tym przypadku fakty kwestionowane w apelacji opierały się na bezpośrednich zeznaniach powoda i świadka, a zatem sąd nie mógł odstąpić od nich.

Ponadto powód nie mógł oprzeć swojej skargi na klauzuli prorogacyjnej interpretowanej zgodnie z art. 21 konwencji lugańskiej, ponieważ wymóg "na piśmie" zawarty w art. 23 ust. 1 lit. a) nie został spełniony. Chociaż wymóg ten można również spełnić, powołując się na warunki, które zawierają klauzulę prorogacyjną, w takich przypadkach, jak niniejszy, stałe orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Najwyższego wymaga, by tekst umowy odnosił się wyraźnie do tych warunków.(2) Nie ulega wątpliwości, że strony nie zawarły pisemnej umowy, a zatem wymóg "na piśmie" nie został spełniony.

Uwagi końcowe