W niedawnej sprawie przed Sądem Najwyższym wnoszący odwołanie twierdził, że sąd odwoławczy popełnił błąd, opierając swoje rozumowanie prawne na Sprawa 1 Ob 209/16sktóre nie zostały opublikowane w internetowym systemie informacji prawnej do ostatniego dnia przesłuchań na etapie rozprawy. Zdaniem wnoszącego odwołanie, ponieważ decyzja ta doprowadziła do nowej wykładni "nieproporcjonalnego" charakteru naprawy w rozumieniu Artykuł 932 ust. 4 kodeksu cywilnegosąd apelacyjny powinien był omówić tę zaskakującą opinię prawną w kontekście Artykuł 182a kodeksu postępowania cywilnego z wnoszącym odwołanie. Gdyby tak było, wnoszący odwołanie mógłby ewentualnie argumentować, że jest skłonny dokonać wymiany (mimo nieproporcjonalnie wysokich kosztów). Wnoszący odwołanie mógłby również twierdzić, że pozwana - gdyby go o to zapytano - prawdopodobnie wykluczyłaby jakikolwiek udział w kosztach usunięcia i montażu.

Według Sądu Najwyższego, nawet ustalone orzecznictwo może ulec zmianie. Prawo zabrania stosowania z mocą wsteczną jedynie ustaw, a nie orzeczeń sądowych. Dlatego też zmiany w orzecznictwie mają również zastosowanie z mocą wsteczną, gdyż nie ma zakazu wstecznego stosowania wiedzy prawniczej przez sądy. Interes w utrzymaniu "prawidłowego" orzecznictwa jest nadrzędny wobec wcześniejszych środków ochrony przysługujących osobom stosującym prawo, dlatego też należy być przygotowanym na zmiany w orzecznictwie.

Sprawa 1 Ob 209/16s została oparta na orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w powiązanych ze sobą sprawach C-65/09 i C-87/09 (Weber oraz Putz), co ostatecznie doprowadziło do nowej interpretacji kryteriów "nieproporcjonalnych" w rozumieniu Artykuł 932 ust. 4 kodeksu cywilnego. W związku z tym Sąd Najwyższy uznał, że zastosowanie tej sprawy nie może zostać uznane za istotny błąd prawny w tym zakresie. Ponadto, Sprawa 1 Ob 209/16s zostały już opublikowane w internetowym systemie informacji prawnej w momencie złożenia odwołania. Sąd Najwyższy orzekł zatem, że obowiązki sądów wynikające z Sekcja 182 Kodeksu postępowania cywilnego nie obejmują zobowiązania sędziów do poinstruowania strony reprezentowanej przez adwokata o konsekwencjach prawnych jej argumentów, nie mówiąc już o doradzeniu tej stronie.